μιας που θα βρεθούμε (από κοντά) στην Αθήνα... να γνωριστούμε... λίγο καλύτερα... Ιδού το βιογραφικό μου...
Βιογραφικό Λαμπρινής Τζούρκα (Φθάσαμε ως εδώ να γράφουμε και βιογραφικό... )
Μάλιστα...
Λοιπόν...
Λαμπρινή Τζούρκα... Γεννήθηκα στον Πειραιά, κι έκτοτε κατοικώ στο Πέραμα (προάστιό του) εκτός από κάποια μικρά διαλείμματα.
Είμαι μουσικός (Εκπαιδευτικός Μουσικής) στο επάγγελμα (καθηγήτρια μουσικής σε Δημοτικά Σχολεία στο Πέραμα ) και... μού αρέσει η μουσική (βεβαίως), ο αθλητισμός (υπήρξα παίχτρια του βόλλεϋ και του πινγκ - πονγκ στον Γυμναστικό Σύλλογο Περάματος). Γνωρίζω Αγγλικά (επίπεδο Proficiency- C2), Γαλλικά (επίπεδο C1) και Ισπανικά (επίπεδο Β1). Είμαι πτυχιούχος του ΕΚΠΑ (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) στο ΤΜΣ (Τμήμα Μουσικών Σπουδών) στο οποίο εισήχθη με Πανελλήνιες εξετάσεις το 2013.
Η συγγραφή δεν ήτανε στα χόμπυ μου. Άρχισα να γράφω στο ημερολόγιό μου, όταν ήμουνα μικρή, επειδή έπεσε στα χέρια μου ένα ημερολόγιο, κι όχι για να εκδώσω την αυτοβιογραφία μου. Όταν το ημερολόγιο αυτό καταστράφηκε, σταμάτησα να γράφω.
Ποίηση δεν έγραφα τότε, παρά μόνον καναδυό ποιήματα, τα οποία βγήκαν από μια μικρή ανάγκη μου. (Δεν υπάρχουν πουθενά... έχουνε χαθεί... )...
Όλα αυτά άλλαξαν με το ίντερνετ, όπως κι η ζωή μου άλλαξε. Όταν χρειάστηκε να κάνω το πρώτο μου ιστολόγιο (blog), κάπου το 2009, όλα ήτανε για μένα καινούργια (η τεχνολογία, το ίντερνετ, οι πληροφορίες... ) Η εικόνα ήτανε σημαντικό έναυσμα για μένα, για να με κατακτήσει αυτή η τεχνολογία. Τώρα είμαι σε σημείο να έχω πάνω από 50 blog, στα οποία γράφω αυτά που με ενδιαφέρουν.
Έτσι ξεκίνησε κι η λογοτεχνική μου ανησυχία. Με ένα μπλογκ. Ήταν το "λίγες γραμμές έτσι... χωρίς πρόγραμμα... "
Εδώ έγραφα, έγραφα... έγραφα διάφορα πράγματα που με ενδιαφέρανε, με κάποια εικόνα, πάντα, να τα συνοδεύει. Από αυτό το blog προήλθε το πρώτο μου βιβλίο, το "λίγες γραμμές... έτσι... " που δημιουργήθηκε και εκδώθηκε το 2017.
Η ιδέα, γι' αυτήν την έκδοση, (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΣΟΤΡΑΣ, οι εκδόσεις μου) ήτανε της μητέρας μου, η οποία μού είπε... "Γιατί όχι κι εσύ; Γιατί να μην εκδώσεις αυτά που γράφεις!" Επίσης, ένα άλλο κριτήριο ήτανε ότι όλα όσα είχα γράψει ήθελα να μείνουνε... (όχι στην αιωνιότητα)... αλλά στα ανήψια μου... Τέλος, μία τρίτη αιτία ήτανε οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου και γενικώς κάποιοι που ίσως να ενδιαφερόντουσαν γι΄ όλα αυτά, και θα ήτανε πραγματικά ωραίο να τα μοιραζόμουνα μαζύ τους. Με λίγα λόγια, έγινα συγγραφέας και ποιήτρια (όπως λένε κάποιοι, που χαρακτηρίζουν ποίηση αυτά που είναι γραμμένα στο "λίγες γραμμές... έτσι... ").
Φέτος, (το 2019) ήρθε η ώρα για το δεύτερο μα και το τρίτο βιβλίο μου. Η ύλη προήλθε από ένα άλλο μου blog, το "Ποίηση... του λεπτού..." Οι λόγοι εκδόσεως ήτανε οι ίδιοι, αλλά στην αρχή υπήρξε κάποια δειλία εκ μέρους μου: "Θα ήτανε καλό να συνεχίσω;" Αυτό αναρωτήθηκα κι όταν πέρασε το στάδιο της επιφύλαξης ήρθαν και τα καινούργια πόνηματά μου. Από τις εκδόσεις μου, λοιπόν, (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΣΟΤΡΑΣ), βγήκε το "Ποίηση του λεπτού... "
και το "Ποίηση του λεπτού... για παιδιά..." με ζωγραφιές.
Στο πρώτο, στο "Ποίηση του λεπτού... " έχω βάλει ποιήματα, συνοδευόμενα από μία εικόνα πάντα, και στο δεύτερο, στο "Ποίηση του λεπτού... για παιδιά..." έχω κάνει το ίδιο, μόνον που πρόσθεσα μία ασπρόμαυρη ζωγραφιά για να χρωματίσουν τα παιδιά, αφού διαβάσουν, και εμπνευστούν απ' το ποίημά μου ή ακόμα... και πριν μάθουν να το διαβάζουν... (γιατί όχι... )...
Ελπίζω σε αυτά τα δυο βιβλία... και ελπίζω και για κάποιο τέταρτο βιβλίο μου, (πάλι με ύλη από κάποιο ιστολόγιό μου) αλλά είναι λίγο νωρίς ακόμα. Όταν θα είμαι έτοιμη θα σάς το γνωρίσω.
Μετά τιμής,
Λαμπρινή Τζούρκα
Υ.Γ. Μετά από τόσα έτη... το 2022 εξέδωσα και το 4ο βιβλίο μου... "Οι ιστορίες τους...".
Εμπνευσμένο από ιστορίες που άκουσα, κι έζησα, και μού έκαναν εντύπωση... Αυτού του βιβλίου η παρουσίαση στην Αθήνα (15.4.24) έγινε αφορμή να ξαναδώσω την βιογραφία μου... στο κοινό μου... στους φίλους μου... και εδώ στο φέις...
Ο Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, γιος του Ιρλανδού ζωγράφου Τζον Μπάτλερ Γέιτς, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές του 20ού αιώνα. Ασχολήθηκε με την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο και τη μελέτη (BIKIΠAIΔEIA)
A Prayer for my Daughter //W. B. Yeats 1865 – 1939
Once more the storm is howling, and half hid Under this cradle-hood and coverlid My child sleeps on. There is no obstacle But Gregory's wood and one bare hill Whereby the haystack- and roof-levelling wind, Bred on the Atlantic, can be stayed;
Για άλλη μια φορά η καταιγίδα ουρλιάζει και μισο-κρύφτηκε
Κάτω από αυτή την κουκούλα και το κάλυμμα
Το παιδί μου κοιμάται.
Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο
Αλλά το ξύλο του Γρηγόρη και ένας γυμνός λόφος
Όπου ο άνεμος που ισοπεδώνει τα άχυρα και την οροφή,
Εκτρέφεται στον Ατλαντικό, μπορεί να μείνει.
And for an hour I have walked and prayed Because of the great gloom that is in my mind.
Και για μια ώρα περπάτησα και προσευχήθηκα
Λόγω της μεγάλης κατήφειας που υπάρχει στο μυαλό μου.
I have walked and prayed for this young child an hour And heard the sea-wind scream upon the tower, And under the arches of the bridge, and scream In the elms above the flooded stream; Imagining in excited reverie That the future years had come, Dancing to a frenzied drum, Out of the murderous innocence of the sea.
Περπάτησα και προσευχήθηκα για αυτό το μικρό παιδί μια ώρα
Και άκουσε τον άνεμο της θάλασσας να κραυγάζει στον πύργο,
Και κάτω από τις καμάρες της γέφυρας, και ουρλιάξτε
Στις φτελιές πάνω από το πλημμυρισμένο ρέμα.
Φαντάζομαι σε ενθουσιασμένη ονειροπόληση
Ότι είχαν έρθει τα επόμενα χρόνια,
Χορεύοντας σε ένα ξέφρενο τύμπανο
, Από τη δολοφονική αθωότητα της θάλασσας.
May she be granted beauty and yet not Beauty to make a stranger's eye distraught, Or hers before a looking-glass, for such, Being made beautiful overmuch, Consider beauty a sufficient end, Lose natural kindness and maybe The heart-revealing intimacy That chooses right, and never find a friend.
Μακάρι να της χαριστεί ομορφιά και όμως όχι
Ομορφιά να ταράζει το μάτι ενός ξένου,
Ή το δικό της μπροστά σε έναν υαλοπίνακα, για τέτοια,
Το να είσαι όμορφος πάρα πολύ,
Θεωρήστε την ομορφιά επαρκές τέλος,
Χάστε τη φυσική καλοσύνη και ίσως
Η αποκαλυπτική οικειότητα
Αυτό επιλέγει σωστά και δεν βρίσκει ποτέ φίλο.
Helen being chosen found life flat and dull And later had much trouble from a fool, While that great Queen, that rose out of the spray, Being fatherless could have her way Yet chose a bandy-leggèd smith for man. It's certain that fine women eat A crazy salad with their meat Whereby the Horn of Plenty is undone.
Η επιλογή της Ελένης βρήκε τη ζωή επίπεδη και βαρετή
Και αργότερα είχε πολλά προβλήματα από έναν ανόητο,
Ενώ αυτή η μεγάλη Βασίλισσα, που αναδύθηκε από το σπρέι,
Το να είναι χωρίς πατέρα θα μπορούσε να έχει τον τρόπο
Ωστόσο, διάλεξε έναν σιδηρουργό με τα πόδια.
Είναι σίγουρο ότι οι καλές γυναίκες τρώνε
Μια τρελή σαλάτα με το κρέας τους
Με τον οποίο το Κέρας της Αφθονίας αναιρείται.
In courtesy I'd have her chiefly learned; Hearts are not had as a gift but hearts are earned By those that are not entirely beautiful; Yet many, that have played the fool For beauty's very self, has charm made wise, And many a poor man that has roved, Loved and thought himself beloved, From a glad kindness cannot take his eyes.
Από ευγένεια θα είχα μάθει κυρίως εδώ.
Οι καρδιές δεν δίνονται ως δώρο, αλλά οι καρδιές κερδίζονται
Από εκείνους που δεν είναι εντελώς όμορφοι.
Ωστόσο, πολλοί, που έπαιξαν τον ανόητο
Για τον εαυτό της ομορφιάς, έχει γίνει σοφή η γοητεία,
Και πολλοί φτωχοί που έχουν περιπλανηθεί,
Αγάπησε και θεωρούσε τον εαυτό του αγαπημένο,
Από μια χαρούμενη καλοσύνη δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του.
May she become a flourishing hidden tree That all her thoughts may like the linnet be, And have no business but dispensing round Their magnanimities of sound, Nor but in merriment begin a chase, Nor but in merriment a quarrel. O may she live like some green laurel Rooted in one dear perpetual place.
Το μυαλό μου, γιατί τα μυαλά που έχω αγαπήσει,
Το είδος της ομορφιάς που έχω εγκρίνει,
Ευημερεί αλλά λίγο, έχει στερέψει αργά,
Ωστόσο, ξέρει ότι πρέπει να πνιγεί από μίσος
Μπορεί να είναι όλων των κακών πιθανοτήτων αρχηγός.
Αν δεν υπάρχει μίσος στο μυαλό
Επίθεση και μπαταρία του ανέμου
Ποτέ δεν μπορεί να σκίσει το λινό από το φύλλο.
Μακάρι να γίνει ένα ανθισμένο κρυφό δέντρο
Για να είναι όλες οι σκέψεις της σαν τα λινά,
Και δεν έχουν δουλειά παρά μόνο να δίνουν γύρους
Η μεγαλοψυχία τους στον ήχο,
Ούτε α
My mind, because the minds that I have loved, The sort of beauty that I have approved, Prosper but little, has dried up of late, Yet knows that to be choked with hate May well be of all evil chances chief. If there's no hatred in a mind Assault and battery of the wind Can never tear the linnet from the leaf.
Το μυαλό μου, γιατί τα μυαλά που έχω αγαπήσει,
Το είδος της ομορφιάς που έχω εγκρίνει,
Ευημερεί αλλά λίγο, έχει στερέψει αργά,
Ωστόσο, ξέρει ότι πρέπει να πνιγεί από μίσος
Μπορεί να είναι όλων των κακών πιθανοτήτων αρχηγός.
Αν δεν υπάρχει μίσος στο μυαλό Επίθεση και μπαταρία του ανέμου
Ποτέ δεν μπορεί να σκίσει το λινό από το φύλλο.
An intellectual hatred is the worst, So let her think opinions are accursed. Have I not seen the loveliest woman born Out of the mouth of Plenty's horn, Because of her opinionated mind Barter that horn and every good By quiet natures understood For an old bellows full of angry wind?
Το διανοητικό μίσος είναι το χειρότερο,
Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι οι απόψεις είναι καταραμένες.
Δεν έχω δει την πιο όμορφη γυναίκα να γεννιέται
Από το στόμιο του κέρατου του Plenty,
Λόγω της γνώμης της Ανταλλάξτε αυτό το κέρατο και κάθε καλό
Από ήσυχη φύση κατανοητή
Για μια παλιά φυσούνα γεμάτη θυμωμένο αέρα;
Considering that, all hatred driven hence, The soul recovers radical innocence And learns at last that it is self-delighting, Self-appeasing, self-affrighting, And that its own sweet will is Heaven's will; She can, though every face should scowl And every windy quarter howl Or every bellows burst, be happy still.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι, όλο το μίσος οδηγείται από αυτό
Η ψυχή ανακτά τη ριζική αθωότητα
Και μαθαίνει επιτέλους ότι απολαμβάνει τον εαυτό του,
Αυτοκαταπραϋντικό, αυτοκαταφρονητικό,
Και ότι η δική του γλυκιά θέληση είναι θέλημα του Ουρανού.
Μπορεί, αν και κάθε πρόσωπο πρέπει να σκυθρωπεί
Και κάθε θυελλώδη ουρλιαχτό
Ή κάθε φυσούνα σκάει, να είσαι χαρούμενος ακόμα.
And may her bridegroom bring her to a house Where all's accustomed, ceremonious; For arrogance and hatred are the wares Peddled in the thoroughfares. How but in custom and in ceremony Are innocence and beauty born? Ceremony's a name for the rich horn, And custom for the spreading laurel tree.
Και να τη φέρει ο γαμπρός της σε ένα σπίτι
Όπου όλοι είναι συνηθισμένοι, τελετουργικό.
Γιατί η αλαζονεία και το μίσος είναι τα εμπορεύματα
Πεταγμένο στους δρόμους.
Πώς αλλά κατά έθιμο και σε τελετή
Γεννιούνται η αθωότητα και η ομορφιά;
Η τελετή είναι ένα όνομα για το πλούσιο κέρατο,
Και έθιμο για τη δάφνη που απλώνει.
From Michael Robartes and the Dancer (Cuala Press, 1921)
Από τον Michael Robartes and the Dancer (Cuala Press, 1921)